Bu kitap, hidayet-dalalet ekseninde sırât-ı müstakimi ve yolcularını incelemektedir. Farklı inanç ve din mensuplarıyla diyalog girişimleri değişik düzeylerde ve ısrarla sürdürülmeye çalışılırken müslümanlararası gözle görülür anlamlı bir yakınlaşmanın ortaya konulamamış olması "din kardeşliği" ortak paydasına sahip olanlar açısından düşündürücüdür. Amaç, grupçuluğu önceleyip din kardeşliğini ötelemekten kaynaklanan toplumsal ayrışmayı önlemeye yönelik bir anlayış ve davranış geliştirme gayretlerine katkıd

Ehline malûm olduğu üzere Kur'ân-ı Kerîm başta "Ulûmu'l-Kur'ân" (Kur'ân ilimleri) olmak üzere pek çok ilmin konusu olmuştur. Özellikle de bunlar içerisinde Kırâat ve Tecvid ilimlerinin oldukça önemli bir yeri olduğu unutulmamalıdır. Çünkü bu ilimler, Kur'ân'ın Allah'ın inzâl buyurduğu ve Peygamberimizin de ebedî mûcizesi olup, nüzûlünden günümüze ve kıyamete kadar kendisinde hiçbir şekilde değişiklik vaki olmayan bir ebedî mûcizeliğini temin eden ilimlerdir. Bu iki ilim (Kırâat ve Tecvid ilimleri), Kur'ân'ı

Özgün çalışmalar yapmak ve yeni fikirler ortaya koymakla mükellef olan akademik çevrede: Yeni bir görüş ortaya koyarsam, acaba bana ne derler? kaygısı, bir tür çevre baskısı söz konusudur. Bu endişeye kapılmayarak şahsî fikirleri açıkça ifade etmek veya hâkim kanaat ve düşünceye muhalif olan ilim adamlarının görüşlerini ortaya koymak, onları benimsemek neredeyse cesaret olarak nitelendirilmekte, bu da ilmî çalışmanın ve fikrî gelişmenin önünde büyük bir engel teşkil etmektedir. Birbirinin şahsiyetini renc

İslâmî ilimlerin hemen hepsinin doğrudan veya dolaylı Kur ân kaynaklı en azından onunla ilgili olduğu bilinen bir gerçektir. Kur ân ın İslâmî hayatı bütün yönleriyle kuşatan prensipler ihtiva etmesi sebebiyle bunun böyle olması tabiidir. Bilhassa ilâhî kelâm olması nedeniyle Kur ân, Müslümanlar tarafından olağanüstü bir titizlik ve arap dilinin bütün incelikleri göz önünde tutularak ele alınmış; bu durumda Kur ân ile ilgili çok çeşitli ilimlerin teşekkülüne kaynaklık etmiştir. Söz konusu bu ilimler başlang

Bu eser, ulûmulKurândan kıraet ilmine dair bir çalışmadır. Sadece mütevatir kıraetleri hedef almıştır. Üç önemli bölüm halinde vücut bulmuştur. 1Kurân (kıraet ilmi) tarihi; 2İbnulCezerînin hayatı ve eserleri; 3TayyibetunNeşr ve özellikleri. Kıraet ilmi doğrudan ve dolaylı olarak, Kurânı Kerîmin hizmetine adanmış bir ilim olarak doğup, gelişmiştir. Bu ilim, inciyi koruyan sedef gibi, Kurânı Kerîmin manalarını muhafaza etmekte ve İslamî ilimler arasında, ilk sırayı işgal etmektedir. Zira diğer ilimler, yalnız

İslam'la tanışmadan önce de güçlü devletler kuran Türkler, İslâm'la birlikte daha üst bir noktaya evrilmişler, büyük medeniyetler tesis etmişler, Kur'ân'dan aldıkları ilhamla hâkimiyetlerinin ulaştığı coğrafyaları maddeten ve mânen imâr etmişlerdir. Türklerin kurduğu en ihtişamlı devletlerden biri olan Devlet-i Aliyye-i Osmâniyye, medeniyet dediğimiz mefhûmun mücessem bir örneği olarak tarih sahnesinde uzun yıllar boy göstermiştir. Birçok sahada çok parlak inkişaflar gerçekleştiren Osmanlı'nın, bu terakk

Mutlak hakikatin yegâne mümessili olan Hazret-i Kur ân-ı inzâl buyurarak insanlara dünya ve âhiret saadetinin kapısını aran Cenab-ı Hakka hamd-ü senâlar, bu mübarek kitabı tebliğ eden Rasül-i Ekrem (s.a.v) e de selât-ü selâmlar olsun. Birçok bakımlardan icâzkâr vasıflar taşıyan Kur ân-ı Kerîm, tilâveti ve kıraati bakımından da mucizedir. Onun tilâveti, vahye müstenid bir tertîle dayandığı gibi, aynı vasfı muhafaza ederek devam edegelmektedir. Tatbikat itibariyle Peygamberimize ve hatta Cibril-i Emîn e kada

İslam dünyasında mushafın ilk basımı Kazan müslümanları tarafından 1803 yılında gerçekleştirilmiştir. Bu girişim dahi Avrupa'dan üç asır sonradır. Mushaf basımı sadece müslümanların kültürel ve eğitim konusu değildir. Mushaf basımı aynı zamanda siyaset, diplomasi ve bürokrasinin de bir konusudur. Mushafı Rusya'da müslümanlardan önce basan Catherine II bunu müslümanlar üzerinde bir hakimiyyet fırsatı olarak görmüş olmalıdır. Matbaanın dini eserlerde kullanılmasında çekinceli davranan İslam dünyası ise, bilg

Kur'ân ilimleri muhkem-müteşâbih, vücuh-nezâir ve tenâsüb gibi Kur'ân-ı Kerim'e dâir bilgileri içeren ilimlerdir. Bunları ikiye ayırmak mümkündür: Bir kısmı garîbü'l-Kur'ân, i'câzu'l-Kur'ân, üslûbu'l-Kur'ân, muhkem-müteşâbih, müşkilü'l-Kur'ân, vücuh-nezâir gibi Kur'ân-ı Kerim'in dili ve edebî yönüyle ilgilidir. Diğer kısmı ise sebeb-i nüzûl, nesh, Mekkî-Medenî gibi Kur'ân'ın nâzil olduğu şartlarla ilgilidir. Kur'ân ilimleri her ne kadar tefsir yöntemleriyle doğrudan ilgili değilse de satır aralarında tefsir

Hz. Peygamber'in sîretini vahyin nüzûlü ile birlikte değerlendirme ve Kur'an'ı bu birliktelik içinde yorumlama anlayışı doğrultusunda Câbirî, siyeri kendi içerisinde çeşitli aşamalara ayırmış ve her bir aşamada Hz. Peygamber'in davetinin nasıl bir konumda olduğunu tespit etmeye, daha sonra da o aşamada inzâl edilmiş sûreleri belirleyip yerlerine koymaya çalışmıştır. Ona göre tefsir faaliyetinin yerine getirmesi gereken en önemli vazife budur. Bu yapıldığında, yani her bir sûrenin hangi aşamada, hangi şartla

Rasûlullah'a (sas) değişik zaman, mekân ve şartlarda gelen vahiy, O'nun emriyle ve huzurunda, o anda temini mümkün en kolay malzemeye; tablete, tahtaya, hurma kabuklarına, deri parçalarına, kürek kemiklerine vs. yazılmıştır. Vahyin resmî yazılışı dışında Ashâb (ra)'dan bazıları da kendileri için, imkanlarının elverdiği nisbette elde edebildikleri muhtelif malzemelere vahyi yazmaktaydılar. Ancak Rasûlullah (sas)'in huzurunda yazılan Kur'ân-ı Kerîm vahyi hep bu eğreti, iptidâî malzemeler üzerinde kalmamış, da

Kuran vahyinin nüzul sürecinde muhatap kültür homojen bir yapıda olmayıp birbirinden farklı birçok inanç sistemi ve sosyal dokuyu içerisinde barındırmaktadır. Kuran dilini oluşturan kültürler, ilk muhatap olarak Mekkenin dar müşrik ve ticaretle uğraşan toplumundan başka ayrıca çöl hayatının içerisinde yaşayan bedevi kültür, Hz. İsmailden kalan ve Allah inancına sahip Hanif kültür, Medinede yoğun bir şekilde yaşayan Yahudi ve Hristiyanlardan oluşan ehli kitap kültüründen oluşmaktadır. Tüm bunlar birbirinden

Peygamberler yüce Allah'tan aldıkları yetkiyle insanlığa rehber olma görevini üstlenmiş seçkin bireylerdir. Kur an 1 Kerim bu kutlu silsileyi oluşturan şahsiyetlerin bazılarının hayatlarını ve tebliğ süreçlerini her şeyden önce eğitim amaçlı olarak anlatır. Böylece Kur'an ı Kerinfde bahsedilen peygamberlerin hayatlarını bu yönüyle ele almanın önemi bir kat daha artar. Gerek Kitab ı Mukaddes gerekse Kur'an ı Kerim incelendiğinde Hz. İbrahim'e seçkin bir konum atfedildiği görülür. Kur'an ı Kerim'de Hz. İbrahi

Kur'an insanla Allah arasında özü itaat sevgi saygı ve aşka dayanan toplumsal bir düzen oluşturmaktadır. Bu da sosyal hukuki iktisadi ve siyasi bir çerçeveyi içermektedir. Yirmi küsur senelik bir nüzul tarihi içerisinde örnek bir toplum oluşturmak için insanlığın önüne konan bu çerçeve doğası gereği değişken ve dinamik bir yapıya sahiptir. Bu yüzdendir ki o nüzul ortamındaki ilk muhatap kitlenin tarihsel toplumsal siyasal ve kültürel şartlarını dikkate alarak teşride özel bir siyaset yöntemini takip etmişti

Kur'ân-ı Kerîm, kendine özgü ifade üslûbu ile bilinen diğer bütün sözlerden ayrılır. O'nun bu özgün üslûbunun yansımalarından biri, içerisinde 332 defa zikredilen "de ki" hitâbıdır. "De ki" emrinin öncelikli muhâtabı, Kur'ân'ı tebliğ eden Hz. Peygamber'dir. Şu bir gerçektir ki, hiçbir yazar kendi eserinde kendine emretmez. Bu açıdan bakıldığında, "Kur'ân Yüce Allah'ın sözüdür" hükmünün doğruluğu görülebileceği gibi; bazı oryantalistlere ait, "Kur'ân Hz. Muhammed'in (s.a.s.) sözüdür" yargısının yanlışlığı da